In de zomer van 2025 overleed Johan in Hospice Balade in Waalwijk. Zijn dochter Ageeth kijkt met dankbaarheid terug op zijn tijd in het hospice. Ze vertelt waarom.
Mijn vader werd in het voorjaar opgenomen,” vertelt Ageeth. “Met de rolstoel wandelden we vaak over de dijk bij Waalwijk. Hij genoot van de natuur die weer fris en groen werd.” Soms haalden ze een ijsje op het Raadhuisplein. “Op Koningsdag was het daar extra gezellig. Hij kocht er van een kind nog een zelfgehaakte hanger, voor aan zijn rollator.”
Als Ageeth haar vader beschrijft, komt er direct warmte in haar stem. “Hij was een lieve, reflectieve man met veel humor,” zegt Ageeth. “De mensen van het hospice vonden hem ook gezellig. Voor mij bleef hij zelfs die laatste weken een inspiratie: ik ga mijn best doen ook zo aimabel oud te worden!”
In het hospice zei Johan vaak: ‘Ze zijn hier allemaal lief voor mij.’ Dat bood hem bij alle onzekerheid die de ziekte van Alzheimer met zich meebrengt een gevoel van veiligheid, merkte Ageeth. “Als dochter kon ik online meekijken in de rapportages. We zorgden dat er elke dag iemand van de familie langsging. Toen Johan 91 werd, vierden we zijn verjaardag in de huiskamer van het hospice met het team van die dag en een medebewoner: heel warm en vertrouwd.”
Eerst leek Johan wat op te knappen. “Dat maakte mij onzeker: hoort hij hier dan wel? Maar nóg een keer verhuizen is ook heftig. De arts en de verpleegkundigen hebben dat goed met ons doorgepraat en dat gaf rust. En ze kregen gelijk: het proces draaide zich toch weer om. We waren toen zó blij dat toen hij nog in Balade was.”
In de stervensfase vond de familie steun bij de zorg. “Het team gaf ons privacy, maar lette ook goed op of we iets nodig hadden. Ze zorgden dat mijn vader geen pijn had. Daarop kijk ik nu met veel dankbaarheid terug.”
Het hospice is gespecialiseerd in de laatste levensfase van mensen met een beperking of een complexe zorgvraag, zoals Alzheimer. “Ze doorgronden wie je bent en benaderen je met respect. Mijn vader heeft zich die laatste maanden liefdevol gezien gevoeld. Dat geeft veel troost.”
