Vijf jaar geleden kwam Nathalie in crisis bij Prisma wonen. Wat begon als een tijdelijke opname op Hindeloop 2, groeide uit tot een langdurig traject van vertrouwen, groei en zelfstandigheid. Samen met haar persoonlijk begeleider Hanneke blikt ze terug op een indrukwekkende weg vooruit.
Hanneke knikt. “In de overdracht stond dat er een meisje kwam voor zes dagen. Meer wisten we niet. Het was zoeken, voor haar én voor ons.”
“Het moeilijkst vond ik opnieuw wennen aan mensen,” vult Nathalie aan. “Ik vertrouwde niemand meer. Waarom zou ik nog geloven dat het hier anders zou zijn?”
Toch voelde deze plek anders. “Voor het eerst in mijn leven werd er iets met mij overlegd,” zegt Nathalie. “Op andere plekken bepaalden ze altijd alles voor me. Hier vroegen ze het gewoon.”
Hanneke herinnert zich zo’n moment nog goed. “Er hing een schilderij met touwtjes en begeleiders van de vorige instelling vertelden dat dat weg moest, voor de veiligheid, bang dat ze er zichzelf iets mee aan zou doen. Maar wij kenden haar nog niet, dus we hebben het gewoon gevraagd. En dat maakte meteen een verschil.”
“Ja,” glimlacht Nathalie. “Dat voelde zó fijn. Alsof ik ook echt iets te zeggen had. Dat had ik op andere plekken nog niet eerder meegemaakt.”
“We hebben altijd geprobeerd om op groot gedrag klein te reageren,” legt Hanneke uit. “Dat klinkt simpel, maar het is best spannend. Zeker als het gedrag echt heftig is. Maar we wilden haar als mens blijven zien, niet alleen het gedrag.”
“En dat hebben jullie ook gedaan,” zegt Nathalie. “Ze lieten me gewoon weer doorgaan met de dag, ook na iets geks. Ik word hier niet veroordeeld.”
“Er zijn zoveel mensen belangrijk geweest,” zegt Nathalie. “Begeleiders, de wijkagent, SPV, teamleiders, gedragskundigen, de arts VG… Het voelde alsof ik er niet alleen voor stond.”
“Wat me vooral bijblijft,” vervolgt Nathalie, “is wat jij altijd zei: Ongeluk kan niet je hele leven duren, ooit komt het goed. En dat er met mij werd gepraat in plaats van over mij. Hanneke stelde moeilijke vragen, maar was oprecht nieuwsgierig. Dat had ik nog nooit meegemaakt. Hier wilden ze me echt begrijpen.”
Een belangrijk kantelpunt kwam tijdens haar zwangerschap. “Dat was een grote ommekeer,” vertelt ze. “Ik voelde me fysiek beter, en in mijn hoofd werd het rustiger. Ineens was ik niet meer alleen en had ik iets om voor te leven. Ik stopte ook met mezelf beschadigen.”
Binnenkort verhuist Nathalie naar haar eigen woning, buiten een terrein als dat van het Landpark. “Voor het eerst in 22 jaar,” zegt ze zacht. “Ik vind het spannend. Soms twijfel ik of ik het wel kan. Maar misschien is dat alleen maar mijn hoofd die me bang maakt. Ik denk dat het gaat lukken, met vallen en opstaan.”
Hanneke glimlacht. “Ze is er klaar voor.”
Nathalie sluit indrukwekkend af: “Vijf jaar geleden kwam ik hier binnen in crisis. Ik was bang, boos en verdrietig. Ik dacht: dit komt nooit meer goed. Maar kijk nu… Ik ga op mezelf wonen. Ik ben echt trots op hoe ver ik ben gekomen. Als iemand toen had gezegd dat dit zou gebeuren, had ik hard gelachen. Ik had het niet geloofd. Maar het is wél zo.
Er waren veel mensen die mij hielpen. Ze bleven naast me staan. Ze begrensden me als dat nodig was, maar gaven me ook vertrouwen. Ze zagen mij als mens, niet alleen mijn gedrag. Door hen geloof ik nu: ik ben iets waard.
En voor iedereen die het soms even niet meer ziet zitten: weet dat het oké is om te vallen, en ook weer op te staan.”
