Door medewerkster hospice Balade
Harrie, een zelfstandig wonende man, kwam in het hospice wonen.
Familie had goed contact met hem, het ging Harrie altijd goed en hij was een man van weinig woorden. In korte tijd was hij ernstig ziek geworden. Harrie kon niet in zijn eigen vertrouwde huisje blijven wonen en dat deed hem zichtbaar zeer.
Harrie keek de kat wat uit de boom op het hospice, het was ook een grote verandering voor hem. We gaven hem de ruimte om te kunnen landen in het hospice zoals wij dat noemen, eerst maar eens proberen om wat vertrouwen te winnen en dan kunnen we verder.
Harrie droeg een trainingsbroek van Feyenoord, want dat was zijn club. Toen ik dit zag en tegen hem zei dat dat eigenlijk toch niet kon omdat ik fan van Ajax was, begon hij te lachen. Ik zei: "morgen die broek niet meer aan doen hoor, en anders dat embleem maar afplakken".
Twee dagen later had ik dienst en Harrie wist dit. Harrie zat op het dakterras op mij te wachten, toen hij mij aan hoorde komen begon hij al te roepen. Ja ja, daar zat Harrie met een groot Feyenoord shirt aan en met een grijns van oor tot oor. Hij kon bijna niets zeggen, zoveel lol had hij. Ik liet mijn verbazing zien en zei gelijk: "bij mijn volgende dienst doe ik een Ajax shirt aan en gaan we samen op de foto".
Harrie had plezier en zei gelijk: "dat heb je toch niet". Waarop ik zei: "het is van mijn zoon, het zal waarschijnlijk niet passen, maar ik zoek het grootste shirt uit wat ik kan vinden en al moet ik mij erin proppen, ik doe het aan".
Geweldig om te zien hoeveel lol Harrie had. Ik heb mijn belofte waargemaakt, het shirt en de foto kwamen er. Voor Harrie een mooi moment. Hij zat in een rolstoel, omdat hij veel inleverde aan kracht en energie. Toch wilde Harrie vóórdat de foto gemaakt werd uit zijn rolstoel, hij kon nog wel even staan, zo zei hij.
Harrie wilde met de duim omhoog op de foto en ik moest er met de duim omlaag op van Harrie, want Feyenoord was immers landskampioen geworden. De lach op zijn gezicht vergeet ik nooit, mooi dat er ook gelachen kan worden, ook al probeert de dood al om de hoek te kijken. De foto’s kwamen vol trots op zijn kamer te hangen, hij mocht er nog een kleine week van genieten...
